8 lutego, w Cavatina Hall odbędzie się wspaniałe wydarzenie dla fanów Harry’ego Pottera i koneserów muzyki symfonicznej.
Publiczność będzie miała okazję usłyszeć na żywo najlepsze kompozycje ze wszystkich filmów o najsłynniejszym czarodzieje świata w wykonaniu orkiestry symfonicznej. W ten miły wieczór wyruszymy w muzyczną podróż do świata pełnego magii i niesamowitych przygód, do którego chce się wracać raz po raz.
The ThreeX w programie familijnym zabierze słuchaczy do świata muzyki klasycznej w niespotykanej i fascynującej formie. To Sonata Księżycowa Beethovena połączona z Metallicą i Morricone, Lot Trzmiela w fuzji z Tangiem Piazzolli, a w końcu żonglerka smyczkami i muzyka Smetany. Trio nie boi się bawić muzyką poważną – i z łatwością przekonuje do niej słuchaczy na całym świecie.
The ThreeX to nowoczesne trio instrumentalne. Oryginalny skład zespołu – dwoje skrzypiec i fortepian – od początku był impulsem do tworzenia własnych aranżacji i utworów, a z czasem, kompletnych autorskich programów. Szeroki zakres wykonywanych stylów muzycznych oraz niesztampowe rozwiązania aranżacyjne są cechą charakterystyczną tria, a w połączeniu z pomysłowością i wszechstronnymi talentami muzyków stanowią o jego wyjątkowości.
W skład zespołu wchodzą laureaci międzynarodowych konkursów, absolwenci renomowanego Uniwersytetu Muzycznego w Wiedniu, którzy współpracują z największymi nazwiskami branży muzycznej. Różnorodność charakterów, obycie sceniczne i profesjonalizm jaki prezentują w każdym aspekcie gry, sytuują The ThreeX w światowej czołówce zespołów kameralnych tego typu, czego dowodem jest zdobycie złotego medalu na Osaka Chamber Music Competition&Festa w Japonii oraz występy na całym świecie.
Bielska Orkiestra Cavatina. Zrodziła się z potrzeby bielskich melomanów. To jej trzeci koncert. Młodzi muzycy, w większości absolwenci bielskiej szkoły muzycznej, ale także renomowanych akademii muzycznych w kraju i za granicą tworzą niepowtarzalną mieszankę dojrzałości artystycznej, którą zademonstrowali nam w dwu poprzednich koncertach, ale także kontrolowanych emocji, zaangażowania i znajomości stylu utworu, który wykonują.
To doskonały melanż elementów muzycznych, które dopiero razem tworzą dzieło muzyczne. Dzisiaj zespół zademonstruje swe możliwości w składzie powiększonym o instrumenty dęte, a więc usłyszymy klasyczną mozartowską orkiestrę symfoniczną, a w ostatnim utworze Bielska Orkiestra Cavatina przeniesie nas w muzyczny świat francuskiego impresjonizmu.
Agata Piątek ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Katowicach, w klasie klarnetu prof. AM dr hab. Arkadiusza Adamskiego. Została uhonorowana medalem Primus Inter Pares dla najlepszego absolwenta roku. Jest laureatką ponad 30 konkursów ogólnopolskich i międzynarodowych, m.in. zwyciężczynią Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Michała Spisaka w Dąbrowie Górniczej. Była także półfinalistką Międzynarodowego Konkursu „Praska Wiosna” w Pradze oraz Międzynarodowego Konkursu Klarnetowego w Gandawie.
Koncertowała w wielu renomowanych miejscach, m.in. w nowojorskiej Carnegie Hall. Jako solistka zadebiutowała w 2014 roku z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach. Brała udział w wielu międzynarodowych festiwalach, m.in. Morningside Music Bridge w Calgary.
Wzięła również udział w nagraniu płyty z utworem „Concerto grosso nr 2” na 5 klarnetów i orkiestrę Krzysztofa Pendereckiego.
Jest laureatką XII edycji programu stypendialnego Młoda Polska. Od 2021 roku jest pierwszą klarnecistką Filharmonii Śląskiej, a od 2022 jest wykładowcą w klasie klarnetu Akademii Muzycznej w Katowicach.
Radosław Droń – dyrygent. Jeden z najmłodszych i bardzo obiecujących dyrygentów polskich. Ukończył PSM II stopnia im. St. Moniuszki w Jeleniej Górze w klasie skrzypiec. Jest absolwentem studiów dyrygenckich w Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Jako skrzypek uczestniczył w warsztatach orkiestrowych w Cottbus w Niemczech (2008) oraz w projekcie „Eurochestries” w Pons we Francji (2011).
Jako dyrygent doskonalił swe umiejętności podczas kursów dyrygenckich prowadzonych przez prof. Rafała Jacka Delektę oraz prof. Tadeusza Strugałę w Akademii Muzycznej w Krakowie, oraz podczas Mistrzowskiego Kursu Dyrygenckiego we wrocławskiej Akademii prowadzonego przez Gabriela Chmurę. W kolejnym 2016 roku poprowadził koncert dyplomowy w Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu z udziałem Orkiestry NFM Filharmonii Wrocławskiej. W sezonie 2017/2018 pełnił funkcję dyrygenta-rezydenta oraz asystenta I dyrygenta Bartosza Żurakowskiego w Filharmonii Sudeckiej w Wałbrzychu. W czerwcu 2018 roku współpracował, jako asystent, z Jerzym Maksymiukiem. W sezonie 2018/2019 współpracował z Adamem Klockiem. W ramach programu Instytutu Muzyki i Tańca „Dyrygent-rezydent” współpracuje z Toruńską Orkiestrą Symfoniczną. Koncertował z wieloma polskimi orkiestrami, a także z Sound Factory Orchestra i Polską Orkiestrą Lekarzy. Wraz ze skrzypkiem Jackiem Marcinówem jest założycielem młodzieżowej orkiestry kameralnej Orchestre Chevalier de Saint-George de Pologne, z którą na przełomie lat 2017 i 2018 odbył tournée po Francji.
PROGRAM KONCERTU
Symfonia nr 40 g-moll (KV 550) – zwana Wielką. To jedna z trzech wielkich symfonii Wolfganga Amadeusza Mozarta skomponowana w 1788 roku. Jest również jedną z dwóch symfonii Mozarta skomponowanych w tonacji molowej. Melomani i krytycy muzyczni z całego świata stawiają ją za wzór klasycznej symfonii, wymieniając tę właśnie symfonię na pierwszym miejscu, jako najpiękniejszą i najczęściej pojawiającą się na estradach. Czterdziesta Symfonia Mozarta jest w przeciwieństwie do poprzednich dzieł symfonicznych skomponowana w zupełnie innym tonie i atmosferze. Słynny pierwszy motyw stał się niemal tak legendarny, jak motyw piątej symfonii Beethovena. Prawdopodobnie wczesna śmierć jego ukochanej córki i względna niepopularność, z jaką kompozytor spotykał się w tym okresie swego życia, przyczyniły się do stworzenia tej niespokojnej i chwilami tragicznie brzmiącej symfonii. Dziś cieszy się ogromną popularnością. Jest zdecydowanie najczęściej wykonywanym utworem kompozytora, a nawet jednym z najbardziej uznanych dzieł powszechnej muzyki klasycznej. Od czasu jej powstania nigdy nie przestała uwodzić swym pięknem melomanów i muzyków.
Części:
1. Molto allegro,
2.Andante,
3.Menuetto – Trio,
4. Allegro assai,
Czas trwania: 29 min.
Aaron Copland – koncert na klarnet i orkiestrę smyczkową. Utwór ten jest napisany w bardzo nietypowej formie. Jest dwuczęściowy, a obie części połączone są ze sobą kadencją klarnetu. Część pierwsza napisana w formie ABA, jest powolna i ekspresyjna, pełna słodko-gorzkiego liryzmu. Kadencja nie tylko daje soliście możliwość popisania się wirtuozerią, ale także wprowadza wiele melodyjnych latynoamerykańskich tematów jazzowych, które dominują w części drugiej. Ogólna forma części końcowej to wolne rondo z kilkoma rozwijającymi się tematami pobocznymi.
Czas trwania: 17:30 min.
Maurice Ravel –Nagrobek Couperina (fr. Le Tombeau de Couperin) – pierwotnie utwór ten kompozytor stworzył na fortepian solo, w formie suity. Skomponował ją w 1917 roku. Utwór powstał w hołdzie dla twórczości wielkiego francuskiego kompozytora i klawesynisty Couperina na fali modnego wówczas nawrotu do francuskiej muzyki XVIII wieku. Będąc mistrzem pastiszu muzycznego, Ravel nie napisał tego utworu w stylu Couperina, zachował jednak formę suity i charakter melodii, typowe dla twórczości Couperina. „Nagrobek Couperina” w wersji fortepianowej składa się z sześciu części: Prélude, Fugue, Forlane, Rigaudon, Menuet, Toccata. Każda z nich dedykowana jest jednemu z poległych podczas I wojny światowej przyjaciół Ravela. Dlatego nostalgiczny nastrój tych miniatur, przeplatanych wprawdzie pogodnymi akcentami, ogólnie ma bardzo emocjonalny wydźwięk. W 1919 roku Ravel, mistrz instrumentacji, dokonał transkrypcji dzieła na orkiestrę, odrzucając w niej dwie części, fugę i toccatę, i zmieniając ich kolejność. W tej postaci wysłuchamy tego utworu dzisiaj.
Części:
Prelude, Preludium, praeambulum – instrumentalna forma muzyczna, która zazwyczaj była wstępem do większego dzieła muzycznego.
Forlane – to żywy taniec włoski, modny na początku XVII wieku w Wenecji, potem trafił do Francji, gdzie jego rytmy i melodie chętnie wprowadzali do swych dzieł kompozytorzy oper i baletów.
Menuet – francuski taniec ludowy, który stał się z czasem tańcem dworskim. Największą popularność zdobył na dworze Ludwika XIV. W epoce klasycznej stał się jedną z części formy cyklu sonatowego.
Toccata – (z języka włoskiego toccare – uderzać) – forma muzyczna powstała w XVI wieku, szczególnie popularna w okresie baroku. W XIX i XX wieku rola toccaty zmalała, czasem pojawiała się w utworach cyklicznych np. w symfoniach S. Prokofiewa.
Czas trwania: 17:40 min.
Wolfgang Amadeusz Mozart (1759-1791) – Urodził się w Salzburgu. Był siódmym dzieckiem niemieckiego kompozytora Leopolda Mozarta. Na chrzcie nadano mu imiona: Joannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus. Przez większość życia kompozytor posługiwał się jednak imionami Wolfgang Amadé. Miał starszą o pięć lat siostrę Marię Annę, która także przejawiała uzdolnienia muzyczne. Razem z nią, kiedy miała 11 lat, mały Wolfgang grywał duety klawesynowe na zasłoniętej jedwabistym materiałem klawiaturze. Ojciec – Leopold Mozart – woził ich po całej Europie. Niestety podróże te, bardzo wyczerpujące dla młodego Amadeusza powodowały, że coraz częściej zapadał na zdrowiu. Niemniej dawały mu również okazję poznawania świata muzycznego ówczesnej Europy. Papież podziwiał geniusz młodego twórcy i nadał mu tytuł Kawalera Orderu Złotej Ostrogi. Lata 1779 i 1780 Mozart spędził w Salzburgu. W 1781 roku na stałe zamieszkał w Wiedniu. W 1782 Wolfgang ożenił się ze śpiewaczką Konstancją Weber. W trakcie trwającego dziewięć lat małżeństwa Konstancja powiła szóstkę dzieci, z której przeżyła tylko dwójka. W 1782 r. zakończył pracę na nad operą Uprowadzenie z Seraju, która po wiedeńskiej premierze przyniosła kompozytorowi sławę i wielką popularność wśród wiedeńskich elit. Od tamtej pory Wiedeń opuszczał tylko sporadycznie. Do dzisiaj można zwiedzać jeden z jego apartamentów przy Domgasse 5, położony w pobliżu katedry Św. Szczepana. W domu tym Mozart skomponował w 1786 Wesele Figara. Śmierć przerwała pracę Mozarta nad mszą żałobną Requiem. Na prośbę żony Mozarta dzieło to dokończyli jego znajomi kompozytorzy, Joseph Eybler i Franz Xaver Süssmayr. W rękopisie Mozarta ostatnie nuty postawione jego ręką przypadają na 8 takt partii wokalnych Lacrimosa. Mozart nie miał trudnego życia. Często otrzymywał wysokie wynagrodzenie za swe dzieła i gdy już posiadał pieniądze, to trwonił je, prowadząc ekstrawagancki styl życia. Świadczyło to jednak nie o jego próżności, lecz o chęci aktywnego zaistnienia w wiedeńskim świecie muzyków, co miało przynosić mu w efekcie dodatkowe dochody. Zmarł nagle we własnym domu około godz. 1.00 w nocy 5 grudnia 1791 roku. Sophie Weber, siostra Konstancji, wspominała: „Nie jestem w stanie opisać bezgraniczną niedolę Konstancji, która rzuciła się na kolana i błagała Wszechmogącego o uratowanie go”.
Aaron Copland (1900-1990) – Urodził się w Nowym Jorku w rodzinie imigrantów żydowskich z Litwy. Mając 15 lat postanawia zostać muzykiem. W styczniu 1925 zadebiutował jako kompozytor prawykonaniem Symphony for Organ and Orchestra (solistką była prof. Boulanger). W 1925 otrzymał kilkuletnie stypendium Guggenheima, które umożliwiło mu zajęcie się wyłącznie kompozycją. W latach 1928-31 wspólnie z Rogerem Sessionsem organizował koncerty współczesnej muzyki amerykańskiej, tzw. Copland-Sessions Concerts. Był też dyrygentem American Festival of Contemporary Music w Yaddo w ciągu pierwszych dwóch lat istnienia tej instytucji. Przez 8 lat zajmował stanowisko prezesa Związku Kompozytorów Amerykańskich. W jego utworach słychać wpływy jazzu, folkloru amerykańskiego i meksykańskiego. Obok kompozycji klasycznych – baletów, koncertów, oper i symfonii – tworzył muzykę filmową. Zajmował się także działalnością polityczną. Popierał Partię Komunistyczną USA, co spowodowało podjęcie przeciw niemu śledztwa przez FBI w latach ataków na kulturę i intelektualistów amerykańskich. Sam Copland porzucił komunizm, kiedy dowiedział się o prześladowaniach w ZSRR rosyjskiego kompozytora, Dmitrija Szostakowicza. Wówczas, przerażony funkcjonowaniem sowieckiego systemu, zaczął popierać Demokratów. Copland jest powszechnie uznawany za prekursora i ojca współczesnej amerykańskiej muzyki poważnej. Przez długie lata był najpopularniejszym kompozytorem muzyki poważnej w Ameryce. Powstała w 1946 r. III Symfonia Coplanda została okrzyknięta najwybitniejszym amerykańskim dziełem symfonicznym.
Maurice Ravel (1875-1937) – Pochodził z kulturowo mieszanej rodziny. Jego ojciec miał szwajcarskie pochodzenie, a matka była Baskijką. Uwrażliwiło go to na kultury narodowe i regionalne. W twórczości Ravela można znaleźć inspiracje muzyką hiszpańską w Rapsodii hiszpańskiej czy operze Godzina hiszpańska oraz orientalną w Szeherezadzie. W jego muzyce zdarzają się wyraźne nawiązania do Potężnej Gromadki: Taniec wojenny zamykający I suitę Dafnis i Chloe przypomina Taniec kurcząt w skorupkach z Obrazków z wystawy, wcześniej w balecie pojawia się reminiscencja Tańców połowieckich z Kniazia Igora Borodina. Ravela, podobnie jak Debussy’ego, zafascynowała oryginalność muzyki rosyjskiej, która w początkach XX wieku była niezwykle popularna wśród paryskiej publiczności. Odbył studia w Konserwatorium Paryskim w latach 1889–1895 i ponownie w 1897–1905. W początkowym okresie twórczości pozostawał pod wpływem romantyków, w szczególności Emmanuela Chabriera oraz modernisty Erika Satie, których poznał osobiście. W późniejszych latach był pionierem impresjonizmu, a jednocześnie rywalem Claude’a Debussy’ego w pierwszeństwie do miana prekursora tego stylu w muzyce. W powojennym (po I wojnie światowej) okresie twórczości zbliża się do neoklasycyzmu.
14.01.2024 | 18:00 – Dzieła kompozytorów czeskich – „Symfonia Nowego Świata”.
Koncert rozpoczyna Uwertura do najsłynniejszej opery Bedřicha Smetany „Sprzedana narzeczona”, którego naród czeski hołubi tak samo, jak my Stanisława Moniuszkę, gdyż Smetena był twórcą narodowej opery czeskiej.
Usłyszymy też arie z opery „Juliette” Bohuslava Martinu, którego utwory cieszą się teraz w Europie zachodniej i w USA szczególnym uznaniem.
I na zakończenie słynna IX Symfonia e-moll op. 95 Antonína Dvořáka „Z nowego świata”, w której kompozytor ukazuje swoje wspomnienie obrazując dźwiękami rozległe prerie i melodie, z którymi się zetknął w czasie swojego pobytu w USA.
Na scenie wspaniali czescy śpiewacy operowi – diwa Kateřina Kněžíkova – sopran, w roli tytułowej Julietty, Richard Samek – tenor, jako Michel i Jiří Hájek – bas-baryton w roli Memory-Seller’a w ariach operowych z lirycznej opery „Julietta” czeskiego kompozytora Bohuslava Martinu.
Koncert poprowadzi główny dyrygent i dyrektor muzyczny Orkiestry Filharmonii, którą będziemy gościć – Vassily Sinaisky.
Odległość prawie czterystu kilometrów między Bielsko-Białą, a stolicą Austrii w tę wyjątkową noc nie będzie miała żadnego znaczenia – Cavatina Hall przeniesie się na wiedeńską Ringstraße, a rzeką Białą popłynie woda z Dunaju!
W końcu Bielsko-Biała nazywana jest Małym Wiedniem! Razem z zespołem NFM Filharmonią Wrocławską wystąpią śpiewacy Amber Norelai i Simon Schnorr, a koncert poprowadzi doskonale znający muzyczną atmosferę austriackiej metropolii Michał Juraszek. To będzie wydarzenie, na którym nie może zabraknąć żadnego melomana!
Przez setki lat Wiedeń był wspaniałą stolicą wielkiego austriackiego imperium. Artystyczny mecenat władającej państwem dynastii Habsburgów oraz gromadzących się wokół cesarskiego dworu arystokratów stworzył doskonałe środowisko, w którym muzycy mogli rozwijać swoje talenty. Nic dziwnego zatem, że do rozrastającego się miasta ściągało wielu znakomitych muzycznych twórców, którzy osiedlali się tu i pisali swoje nieśmiertelne dzieła. Muzyczna tradycja trwa w tym mieście od wieków, a jej rozkwit nie zakończył się wcale wraz ze zmierzchem epoki wiedeńskich klasyków – Josepha Haydna, Wolfganga Amadeusa Mozarta i Ludwika van Beethovena. Wiedeń do dzisiaj pozostaje muzyczną stolicą świata!
W latach siedemdziesiątych XIX wieku miastem zaczęła rządzić operetka. Styl wiedeńskiej odmiany tego gatunku ustalił Johann Strauss (syn). To właśnie ścieżką wytyczoną przez autora Zemsty nietoperza przez lata podążali potem Franz Lehár i Robert Stolz, komponując utwory cieszące się popularnością na całym świecie. To najlepsze arie z ich operetek wykonane pod batutą Michała Juraszka umilą pożegnanie 2023 roku, a obok nich, zgodnie z tradycją koncertów noworocznych, zabrzmią najpopularniejsze Straussowskie polki i walce.
NFM Filharmonia Wrocławska należy do czołowych zespołów symfonicznych na polskiej scenie muzycznej. Współpracuje z gronem uznanych artystów gościnnych, takich jak m.in. Jacek Kaspszyk, Giovanni Antonini, Lawrence Foster, Philippe Herreweghe, Jerzy Maksymiuk, Michael Schonwandt, Dima Slobodeniouk, Gilbert Varga, Mario Venzago, Piotr Anderszewski, Jonathan Biss, Ning Feng, Pablo Ferrández, Elisabeth Leonskaja, Midori, Julian Rachlin, Nikolaj Szeps-Znaider, Elina Vähälä i István Várdai. Od sezonu 2017/18 jej dyrektorem artystycznym jest wielokrotny zdobywca nagrody Grammy, Giancarlo Guerrero.
Orkiestra powstała w 1945 r. W 1994 r. obrała za patrona Witolda Lutosławskiego, a w 2015, wraz z inauguracją swojej nowej siedziby – NFM, przyjęła nazwę NFM Filharmonia Wrocławska. W sezonie, oprócz regularnych koncertów, orkiestra realizuje wiele różnorodnych przedsięwzięć artystycznych, w tym koncerty edukacyjne, plenerowe oraz sesje nagraniowe. W działaniach edukacyjnych koncentruje się nie tylko na koncertach dla dzieci i młodzieży, lecz także na współpracy z Akademią Orkiestrową i Akademią Chóralną (projektami prowadzonymi przez NFM). Dzięki współpracy z festiwalami NFM, takimi jak Jazztopad i Musica Electronica Nova, zespół występuje z czołowymi przedstawicielami sceny awangardowej i jazzowej; dotychczas byli to m.in. John Zorn, Brad Mehldau, Charles Lloyd oraz Wynton Marsalis & Jazz at Lincoln Center Orchestra.
NFM Filharmonia Wrocławska zdobyła szczególne uznanie w repertuarze symfonicznym XX i XXI w., regularnie wykonuje również kompozycje stworzone na zamówienie NFM. Częścią tej aktywności są też płyty oraz występy zespołu w prestiżowych salach w Polsce i na świecie, m.in. w Berwald Concert Hall (Sztokholm), Elbphilharmonie Hamburg, Kölner Philharmonie, Tonhalle Zürich, Concertgebouw (Amsterdam), Flagey (Bruksela), Chicago Symphony Center, Filharmonii Narodowej (Warszawa) i w nowej siedzibie NOSPR (Katowice).
W swoich nagraniach oraz podczas koncertów wyjazdowych orkiestra regularnie sięga po twórczość takich mistrzów, jak Witold Lutosławski, Krzysztof Penderecki czy Arvo Pärt. Płyta z symfoniami tego ostatniego kompozytora, nagrana przez orkiestrę pod batutą Tõnu Kaljuste (ECM), otrzymała w 2019 r. International Classical Music Award. W czerwcu 2021 r. premierę miał wydany przez wytwórnię Deutsche Grammophon album NFM Filharmonii Wrocławskiej zarejestrowany wraz z Bomsori pod dyrekcją Giancarla Guerrero.
Warszawska Opera Kameralna zaprasza na wyjątkowe koncerty w ramach jesiennego tournée z Leszkiem Możdżerem i Orkiestrą Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej MACV z gościnnym udziałem multiperkusjonistki Patrycji Betley, promującegowspólny album „Composites”.
Album „Composites” przybrał wystawną formę numerowanego boksu, zawierającego kolorową płytę winylową (tzw. splatter), kasetę magnetofonową, czterojęzyczny, ilustrowany booklet oraz podpisany przez artystę certyfikat autentyczności.
Wydawnictwo jest dostępne wyłącznie za pośrednictwem strony internetowej Warszawskiej Opery Kameralnej (www.operakameralna.pl) i wraz z płytą CD oraz błękitnym winylem będzie do nabycia podczas nadchodzącego koncertu w Bielsko-Białej (29 listopada, Cavatina Hall).
Nowa muzyka Możdżera – utrzymana w eklektycznym i wirtuozerskim stylu – jest owocem eksperymentu. Cztery z sześciu utworów to – według słów autora – „kompozyty”, których partytury zostały dopisane do wyimprowizowanych wcześniej partii fortepianu. Nuty pozostałych utworów („Ballad for Lars” z dedykacją dla szwedzkiego kontrabasisty Larsa Danielssona oraz liryczna „Natalladia”) Możdżer spisał w „klasycznej” kolejności. W nagraniach wzięła również udział mistrzyni instrumentów perkusyjnych Patrycja Betley, która będzie gościem specjalnym koncertów.
Leszek Możdżer: „To próba uchwycenia przepływu improwizującej świadomości. Dzięki temu, że rdzeń muzycznej narracji nie jest wynikiem intelektualnych rozważań, tylko wychodzi bezpośrednio z ciała, całość brzmi bardzo organicznie i naturalnie, pomimo tego, że wcale nie jest prosta. Zaś muzycy orkiestry, grając na instrumentach dawnych, wchodzą do pewnego rodzaju niszy. Definiują się jako muzycy alternatywni w stosunku do masowo odbieranej symfoniki”
Alicja Węgorzewska, dyrektor Warszawskiej Opery Kameralnej i inicjatorka projektu: „Jedynym torem, którym podąża twórczość Leszka, jest jego własna wyobraźnia. To granice tejże wyobraźni są granicami zarówno formalnymi, jak i stylistycznymi jego dzieła. Możdżer to znak jakości. Coś, co sprawia, że biorąc do ręki dzieło sygnowane tym znakiem, wiemy, że dotkniemy sztuki.”
Jacek Hawryluk, dziennikarz Programu II Polskiego Radia: „To utwory utrzymane w świetnie rozpoznawalnym stylu Możdżera, który tym razem miał do dyspozycji inny instrument. A dokładnie -inne instrumenty. Ani jazz, ani muzyka dawna. Czyli co? Proszę posłuchać.”
Poprzedzając jesienną trasę koncertową, w październiku do sklepów trafi album na błękitnej płycie winylowej i płycie kompaktowej. Utwory z albumu „Composites” znajdą się również w serwisach streamingowych.
Bielska Orkiestra Cavatina – pod tą marką rozpoczęła swą działalność artystyczną fantastycznym koncertem 26 października br. Wielką przyjemnością było słuchanie młodych, ale już z wielkim doświadczeniem estradowym muzyków, którzy zaprezentowani w Cavatina Hall swój autorski program. Dzisiaj proponują nam utwory z literatury orkiestrowej wybitnych kompozytorów przełomu XIX i XX wieku. A więc muzyki epoki postromantycznej. Koncert poprowadzi, jako dyrygent – Maciej Tomasiewicz, a solistą w utworze Maxa Brucha będzie Piotr Gach.
Maciej Tomasiewicz – Absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach, gdzie ukończył studia w specjalnościach: kompozycja i teoria muzyki oraz dyrygentura symfoniczno-operowa uzyskując stopień doktora sztuk muzycznych. Uczestniczył w Mistrzowskich Kursach Dyrygenckich prowadzonych przez M. Dittricha, G. Chmurę, J. Kaspszyka czy L. Livingstona.
Był dwukrotnym beneficjentem programu Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca: Dyrygent-rezydent. Dotychczas asystował dyrygentom tej miary, co: G. Chmura, M. Halls, J. Kaspszyk, M. Klauza, Ch. König, A. Liebreich, J. Maksymiuk, L. Morlot, A. Wit. Jako asystent dyrygenta współpracował z NOSPR-em w Katowicach oraz Teatrem Wielkim w Łodzi.
Prowadził koncerty m. in. z Filharmonią Narodową, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia i prawie ze wszystkimi innymi orkiestrami symfonicznymi w Polsce. Współpracuje na stałe z Operą Śląską, w której poprowadził m.in. premiery baletowe: Szeherezada/Medea z muzyką M. Rimskiego-Korsakowa i S. Barbera, Sól Ziemi Czarnej z muzyką polskich kompozytorów, Sekret Requiem (w reżyserii M. Znanieckiego), a także wznowienie Toski G. Pucciniego, Dziadka do Orzechów P. Czajkowskiego, Barona Cygańskiego J. Straussa, Napoju miłosnego G. Donizettiego czy Strasznego dworu S. Moniuszki. W OiFP w Białymstoku poprowadził m. in. spektakle Carmen G. Bizeta oraz Turandot G. Pucciniego. W sezonie 2016-2017 współpracował, jako asystent dyrygenta, z Polską Orkiestrą Sinfonia Juventus. W latach 2019-2022 pełnił rolę asystenta dyrygenta i dyrektora artystycznego A. Boreyki w Filharmonii Narodowej. W 2021 roku otrzymał odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Od sezonu artystycznego 2022/2023 pełni rolę zastępcy Kierownika Muzycznego w Operze Śląskiej.
Piotr Gach – wiolonczela
To jeden z młodych, wybijających się wiolonczelistów, kompozytorów i aranżerów muzycznych. Sam kiedyś o sobie powiedział: „uczyłem się śpiewać, ucząc się mówić”. Jako wiolonczelista współpracuje z wielomaorkiestrami, a zawodowo związany jest Radomską Orkiestrą Kameralną. Znany w Polsce i za granicą, jako kompozytor i aranżer muzyki etnicznej dla zespołu Etnos Ansamble, który współtworzy. Zespół ten to czterech wytrawnych instrumentalistów. Każdy z członków zespołu stanowi wyjątkową indywidualność i dysponuje własnymi doświadczeniami zdobywanymi w ramach rozmaitych projektów. Połączyła ich miłość do muzyki etnicznej, a więc tego, co piękne, proste, tętniące życiem i najbliższe duszy każdego człowieka. Wśród członków tego zespołu znajdziemy również nazwisko Konrada Merty – wybitnego akordeonisty, absolwenta bielskiej szkoły muzycznej.
PROGRAM KONCERTU
1. Edward Grieg – Suita „Z czasów Holberga” op. 40. Powstała w 1884 roku z okazji 200-lecia urodzin Ludviga Holberga. Premiera miała miejsce w Bergen 12 marca 1885 roku. Dzieło zostało skomponowane specjalnie na uroczyść obchodzoną w całej Skandynawii, upamiętniającą największego komediopisarza Północy, z pochodzenia Norwega, L. Holberga. Grieg postanowił utrzymać ją w stylu muzycznym epoki, w jakiej żył Holberg. Swoją kompozycję nazywał „perukową”, aczkolwiek dzieło wykorzystywało jedynie dawne formy muzyczne, nawiązując wyraźnie do współczesnego nurtu neoromantyzmu w muzyce XIX w. Suita początkowo napisana na fortepian, później zinstrumentowana na orkiestrę smyczkową przez samego kompozytora, składa się z pięciu części:
– Preludium Allegro vivace oparte jest na trzytonowym motywie. Ta część suity nawiązuje do kompozycji Haendla, utrzymana jest w stylu muzyki XVIII-wiecznej.
– Sarabanda Andante espressivo, część bardzo dostojna, jest daleką stylizacją tańca, od którego wzięła nazwę.
– Gawot Allegretto – trio tego tańca ma wyraźnie nordycki charakter.
– Aria andante religioson nawiązuje do stylu Bacha, utwór utrzymany jest w charakterze romantycznej pieśni.
– Rigaudon Allegro con brio to część pełna lekkości starofrancuskiego tańca z Prowansji.
Czas trwania – 23 min.
2. Max Bruch – „Kol Nidrei” op. 47 na wiolonczele i orkiestrę symfoniczną. To utwór wyjątkowy w twórczości tego kompozytora. Dzieło niezwykłe, właściwie fantazja muzyczna. Nawiązuje do modlitwy żydowskiej unieważniającej przysięgi religijne, jednak tylko takie, które zostały złożone zbyt pochopnie oraz składane pod przymusem. bądź też całkiem nieświadomie. Modlitwa ta odmawiana jest przed wieczorem Jom Kipur. Przejmujący temat pierwszy, grany przez solistę po krótkim orkiestrowym wstępie opartym na kilku dźwiękach, jest jakby błaganiem o wybaczenie. Motyw pełen zadumy, bólu i rozterki przechodzi w łagodną postać wspólnego śpiewu wszystkich instrumentów, by pod koniec utworu, już w tonacji durowej, przymieść ulgę i poczucie wybaczenia.
Czas trwania – 11 min.
3. Gustaw Holst – Suita św. Pawła op. 29 nr 2, pierwotnie zatytułowana Suita in C. To czteroczęściowy utwór skomponowany w 1913 roku dla orkiestry szkolnej dziewcząt St. Paul’s w Hamersfeld. To niezwykle popularne dzieło na orkiestrę smyczkową. Ukończone w 1913 roku, ale opublikowane dopiero w 1922 roku ze względu na liczne poprawki w partyturze, które wprowadzał kompozytor. Swą nazwę wzięła od nazwy szkoły dla dziewcząt St. Paul’s w Hammersmith w Londynie, gdzie Holst był nauczycielem muzyki i dyrygentem szkolnej orkiestry od 1905 roku. Utwór skomponował w dowód wdzięczności za wybudowanie dla niego dźwiękoszczelnego studia muzycznego. Suita jest jednym z wielu utworów, które napisał dla uczniów tej szkoły.
Części:
– JIg – to rodzaj pieśni i tańca ludowego ze Szkocji, Irlandii i Anglii z okresu baroku.
– Ostinato – na stale powtarzanym motywie w drugich skrzypcach kompozytor bawi się motywami muzycznymi, przeprowadzając je przez wszystkie instrumenty, co doskonale obrazuje termin muzyczny „ostinato”, oznaczający wielokrotne powtarzanie struktury melodycznej.
– Intermezzo – to najbardziej melodyjna część utworu. Na tle akompaniamentu orkiestry granej pizzicato pojawia się nostalgiczna melodia przedzielana gwałtownie pojawiającymi się tutti ze zmianą tempa i dynamiki, by na zakończenie tej części kwartet solistów zagrał piękną melodię zakończoną wspólnym z orkiestrą dźwiękiem zgranym pizzicato.
– Finale – to znów barwny i energetyczny motyw nawiązujący do melodii tanecznych Szkocji, Anglii i Irlandii, by w ostatnich taktach utworu znów nas zaskoczyć pojawiającym się znienacka pięknym wolnym motywem pierwszych skrzypiec.
Czas trwania 13 min.
Mieczysław Karłowicz – Serenada na smyczki op. 2.
W twórczości Karłowicza to jeden z pierwszych utworów orkiestrowych, które skomponował we wczesnej młodości. Od chwili jego stworzenia cieszy się wielką popularnością wśród orkiestr smyczkowych, jak i melomanów na całym świecie. Serenada op. 2 swoje prawykonanie miała 15 IV 1897 roku w Berlinie. Wykonała ją wówczas Berliner Philharmonisches Orchester pod dyrekcją H. Urbana. To utwór czteroczęściowy. Konstrukcja i koncepcja utworu wskazuje na zachwyt młodego Karłowicza twórczością Mozarta, Czajkowskiego, czy też Dvoráka. Po pierwszym wykonaniu publiczność i krytyka okrzyknęły go utworem wysoce awangardowym, mając na uwadze przeplatające się motywy liryczne z gwałtownymi zmianami temp, artykulacji i dynamiki. Szczególnie uroczymi są części środkowe: Romans i Walc. W drugiej części zachwyca nas przepiękna liryczna melodia prowadzona przez wiolonczelę, by w trzeciej części bawić nas walcem, który swoim pięknem prowokuje, by wstać z krzeseł i zatańczyć. A część finałowa to ukoronowanie utworu, który zmieniając się, jakby przewijając rolkę w kalejdoskopie, zaskakuje nas nowymi pomysłami melodycznymi, oczarowuje nas lirycznym wyrazem, tak charakterystycznym dla całej późniejszej twórczości Karłowicza.
Części:
– Marsz,
– Romans,
– Walc,
– Finał
Czas trwania: 23 min.
